My Sweet Swedish Life: Lofoten, Noorwegen dag 3

Op dag drie was het tijd om uit te checken.. Om 11:30 moesten we onze koffers naar de bus brengen en om 12:00 moesten we uit onze cabin. Omdat we alle spullen in de bus hadden konden we doen wat we wilden. Sommige kozen ervoor om een dag in down town door te brengen, Roxan, Pauline, Nisha en ik kozen ervoor om met onze stoere guide naar de top van de berg Floya te klimmen. Deze berg is 590 m hoog en op de top hadden we de kans op de Devil's Gate te zien en te beklimmen voor de echte waaghalsen (en suïcidale mensen). De lokale gids van de busreis had al verteld over de Devil's Gate en maakte er nog een grapje over dat er dichtbij een kerkhof zou liggen. Wij moesten keihard lachen natuurlijk toen we onderaan de berg een kerkhof zagen, precies bij het begin van de route! Beetje foute humor, want ik was wel aan het lachen, maar van binnen was ik aan het huilen. Waar ben ik toch aan begonnen?!

In het begin was het heel stijl en moesten we over grote losliggende rosten klimmen en we hadden geen touw dus moesten we elkaar soms een kontje geven. Dit was het eerste half uur het geval, daarna kwamen we op een plek waar we wat van onze spullen hebben achter gelaten want het was bloedje heet als je aan het klauteren was. Na op adem gekomen te zijn een slokje water genomen te hebben, zijn we verder geklommen/gewandeld naar ons volgende rustpunt. Dit stuk van de wandeling duurde ongeveer een uurtje. Toen we aankwamen op dat punt moest ik wel even slikken, want omg wat hooohooohooog! Ik werd even overvallen door een lichtelijke paniek aanval, maar na een paar minuten naar beneden staren wende het uitzicht en kon ik gelukkig ook van genieten en durfde ik op de rots te staan voor een foto. Toen we weer uitgerust waren zijn we verder gelopen naar het volgende rustpunt, dit duurde zo'n 90 minuten. Onderweg kwamen we al sneeuw tegen, we zaten dus echt hoog! Voor mezelf had ik al besloten dat dit punt mijn eindpunt zou zijn, want het was de één-na-laatste stop. Het was freaking hoog, dus ik vond dat ik mezelf al bewezen had en trots op mezelf kon zijn.

Toen we een broodje aan het eten waren op deze rots, hoorden we gillende mensen boven op de berg. Ik schrok even, maar toen ik omkeek zag ik dat mensen met op hun billen naar beneden aan het sleeën waren. 'Ja maar hallo, dat wil ik ook doen!' dacht ik, dus zette ik me over mijn angst heen (want het was echt heeuuul stijl!) en zijn we met z'n vieren de laatste klim begonnen naar de Devil's Gate. De sneeuw was zo ongelofelijk hoog dat we in de voetstappen van de voorgangers moesten lopen omdat je anders tot je liezen in de sneeuw zakte. Je moest ook een flink tempo aanhouden omdat je anders naar beneden gleed omdat het zo stijl was. Gelukkig was er alleen sneeuw en geen rotsen, want anders zou je je goed kunnen bezeren als je zou uitglijden.

Na een 40 minuutjes flink doorstappen kwamen we bij de rots met de Devil's Gate. AAAAAAH, ik durfde niet meer te bewegen en heb eerst 10 minuten met mijn rug naar de afgrond gezeten om me een beetje stabiel te voelen. Toen werd ik toch wel nieuwschierig wat er aan de andere kant van de rots te zien, namelijk de Devil's Gate. Toen ben ik toch maar opgestaan (met hulp van Nisha, nog bedankt daarvoor haha) en heb een kijkje genomen. Toen ik het zag, snapte ik waarom er een kerkhof onderaan de berg lag.. Je bent echt hartstikke gek in je hoofd als je daar op gaat staan! En toch hebben mensen het gedaan! Roxan zat er ook over te twijfelen, gelukkig heb ik het idee uit haar hoofd kunnen praten (ehh schreeuwen/smeken). Maar goed ook, want ik had op de terugreis twee keer gedroomd dat ze naar beneden was geflikkerd..

Maar goed, nadat we van het uitzicht hadden genoten en Nisha der voeten weer op temperatuur waren, was het tijd voor de afdaling. Het eerste gedeelte was het leukste: op de billen naar beneden sleeën! Één voor één zijn we naar beneden gegleden en dat was echt super gaaf, het ging keihard en het scheelde ons een hoop tijd. Daarna zijn we even gestopt bij de rots waar we onze laatste rust hadden om onze schoenen te legen en sokken te drogen, want alles was zeik-en-zeik nat! Toen we doorhadden dat het geen zin had om onze sokken in de zon te leggen, hebben we onze spullen aangetrokken en zijn we verder gaan wandelen naar beneden. Hiervan heb ik heel erg last van mijn kuiten en knieën gekregen, maar dat is nu gelukkig wel over. De afdaling heb ik merendeel op mijn billen gedaan, voor mijn gevoel lekker veilig haha. Mijn broek was na de afdaling wel klaar voor de prullenbak.

Toen we beneden kwamen waren we zo blij, we hebben het geflikt!! We zijn naar boven geweest en we hebben de Devil's Gate gezien!! Na een vette burger bij het tankstation zijn we naar de bus gewandeld en hebben we droge kleren aangedaan en zijn we nog een uurtje in het hotel gebleven waar we de eerste dag ook mochten opfrissen. Er was gratis WiFi dus we konden even het thuisfront contacten voordat we weer vertrokken naar Umea. Op de terugweg zijn we gestopt bij National Park Abisko in het noorden van Zweden. Dit was ook erg mooi want er lag nog een hoop sneeuw. Hierna zijn we doorgereden naar Lulea en Umea.

Het was een geweldige ervaring om de natuur op deze manier mee te maken. Sinds dat ik hier in het noorden van Zweden ben gaan wonen waardeer ik de schoonheid van de natuur meer. Lofoten is echt een prachtige plek en ik raad aan iedereen aan die ook van natuur houd hier eens naar toe te gaan. Het is GE-WEL-DIG en ik vergeet deze plek nooit meer!

Klik hier om naar de blog van Roxan te gaan.